Shaking Harrie

En toen waren er nog maar twee. Van de groep zijn er, na het vetrek van Jan. K. nu nog twee over. Vandaag met Jan H. en Heleen mee geweest voor een tocht door de bergen. We zijn om 8 uur vertrokken voor een tocht van 7 uren. Het eerste stuk was via de snelweg richting Aden. Na zo'n 50 km. rechtsaf richting het gebergte van 3000 meter hoog, welke in de verte al zichtbaar was. Al snel hield het asfalt op om over te gaan op een soort klei/zand. Dit was echter van korte duur. Het wegdek welke 85 jaar geleden door de lokale bevolking is aangelegd bestond uit stenen. Nee niet de kinderkopjes zoals we die in Holland kennen ,maar van die stukken rots waarvan de grootste stukken toch wel 30 cm. doorsnede hadden. We werden dus best door elkaar heen gehusseld. Constant krampachtig vast houden, zodat je er spierpijn van over houdt. Het eerste stuk reden we door een Wadi bergopwaarts. Langs deze, in de wintermaanden drooggevallen rivierbedding zijn kleine dorpjes gebouwd, en zelfs op geheel afgelegen plaatsen zie je op een gegeven moment toch weer huisjes staan.
Het valt steeds weer op dat de mensen bijzonder vriendelijk zijn. Iedereen wil een praatje maken en ze vinden het helemaal een eer als je van hun een foto wilt maken. Men verdringt zich zelfs voor de lens om er maar goed op te komen. Af en toe stappen we uit om foto's van de omgeving te maken. We kregen zelfs een uitnodiging om er bij te komen zitten om Qat te kauwen en koffie te drinken. We hebben het maar mooi afgeslagen onder gejoel van de kinderen en gebleer van de koeien, schapen en geiten, die overal rond liepen, zodat je hiervoor op de weg nog goed voor moet opletten. Al snel gaat de rivierbedding over in een steeds steiler wordend bergpad bestaand uit stukken rots en vele haarspelbochten. Op dit moment bedenk ik me dat we gemakkelijk een band lek kunnen rijden, en dat we dan en mooi probleem hebben. Heel af en toe ontmoeten we zelfs en tegenligger, ja en dan wordt het passen en meten. Aan de ene kant een berghelling en de andere kant een ravijn van enkele honderden meters diep. Nee, geen vangrail maar af en toe een dik rotsblok. In bochten is te zien dat op sommige plekken een deel van de weg door los opeengestapelde rotsblokken is gemaakt. Als wij dat zouden doen, zou de hele boel inzakken. Het is wel een bepaalde techniek om de stenen zodanig te stapelen dat het stevig is. Zeker als er tegenliggers zijn is er minder dan 30 cm. ruimte over tot de rand van de afgrond. Maar ook dat went, hoewel het wel griezelig is. Na 4 uur rijden waren op het plateau van 3000 meter hoogte aangekomen. Een geweldig uitzicht, nu in de winter met 28 gaden boven nul, een dorre boel, met alleen bij de Wadi's wat groen, maar in de zomer schijnt het allemaal groen te zijn. In de natte moesson periode regent het elke dag en het wolkendek houdt de warmte van de zon dan tegen, hoewel het dan toch wel meer dan 40 graden wordt.
Al klutsend reden we even later de berg weer af. Ondanks de navigatie apparatuur moest Jan H. toch nog een keer een stuk achteruit, om vervolgens de juiste route weer te vervolgen. Hij heeft een halfjaar geleden deze route voor het eerst, in omgekeerde richting gereden en deze route via zijn navigatie apperatuur vastgelegd. Het filmpje werdt nu in omgekeerde volgorde op het scherm getoverd.
Onderweg nog gestopt bij een grote veemarkt langs de weg. Een bloeiende handel in koeien, schapen, geiten en een soort stro. Nu ook weer werden we door vele personen warm onthaald, ook hier moesten we weer een Qat sessie afwenden. In de stad aangekomen langs het kasteel gereden, welke vroeger door de Turken is gebouwd. Ik denk dat we daar morgen eens gaan kijken.
Thuis gekomen eerst even Skypen met het thuisfront. In het weekend is Faisa er niet, dus voor het eten moeten we de stad in.